هما ن طور كه مي دانيم مهندسي ارزش يك متدولوژي سيستماتيك مي باشد كه با رويكرد عملكردگرا، اجزاي يك محصول را مورد بررسي قرار مي دهد و از طريق تعيين ارزش عملكرد هر كدام از اجزاي محصول، عناصر كم ارزش محصول يا سيستم را شناسايي مي كند و سپس اقدام به ارايۀ راه حل، در راستاي اصلاح سيستم، به منظور حداكثر ساختن ارزش سيستم يا محصول مي كند. مهندسي ارزش را مي توان از روش هاي بهره وري دانست كه علاوه بر محصولات فيزيكي، كه به طور معمول مخاطب مهندسي ارزش مي باشند، بر روي هر سيستم ديگري قابل پياده سازي است و با شناخت هزينه هاي غيرضروري سيستم، گامي در راستاي كاهش هزينه ها، در عين عنايت به حفظ و حتي ارتقاي كيفيت محصول برمي دارد و به بهره وري سيستم كمك مي نمايد . در اين مقاله چند مسأله مورد توجه قرار مي گيرد كه به صورت زير مي باشند: اول اين كه مهندسي ارزش يك متدولوژي ساختاري افته مي باشد و كليۀ ويژگي هاي متدولوژي بودن و ساختاريافتگي در آن وجود دارند. دوم اين كه اين متد ولوژي داراي تكنيك هايي است كه در حقيقت لازمه هر متدولوژي مي باشد. اين تكنيك ها اغلب در قالب سه دسته معرفي مي شوند: تكنيك هاي آناليز عملكرد، تكنيك هاي محاسبة ارزش، تكنيك هاي خلاقيت سوم اين كه ايا تكنيك هاي معرفي شده در قسمت قبل واقعا در عمل مي توانند مورد استفاده قرار گيرند يا اين كه مهندسي ارزش صرفًا يك نگرش و طرز فكر مي باشد كه براي ايجاد بهره وري به كار گرفته مي شود و تكنيك هاي ارايه شده در آن فقط براي ايجاد و انتقال و تقويت نگرش ارزشي و ارزشگرايي مي باشد؟ اين بحث از آن جهت مطرح مي شود كه اشتباها، به نظر مي رسد كه طراحان سيستم، به خصوص سيستم هاي فيزيكي و محصولات با داشتن مهارت هاي مهندسي مكانيك، مهندسي عمران، مهندسي نرم افزار و …، به تنهايي قادرند سيستم را بدون نگرش سيستمي اصلاح نمايند و استفاده از فرايند و تكنيك هاي مهندسي ارزشي لزومي ندارد. اغلب مشاهده مي شود كه يك طر اح به سادگي يك محصول را بررسي مي كند و سريعاً به طور في البداهه راه حل اصلاحي ارايه مي دهد و لذا آنها مدعي هستند كه داشتن خلاقيت براي اصلاح سيستم كافي است؛ حال آنكه ما مدعي وجود يك نگرش سيستمي در پس اين خلاقيت و نيز لزوم استفاده از تكنيك هاي مهندسي ارزش براي افزايش كارآيي و اثربخشي خلاقيت هستيم