مفهوم مهندسی ارزش و بکارگیری آن در کشورهای پیشرفته حدوداً از سال 1950 آغاز شد و لذا بیش از نیم قرن است که در سیر تکاملی خود قرار دارد. در کشورهایی همچون ایران نیز این استفاده از این تکنیک پیشرفت زیادی داشته است، تغییر و تکامل مهندسی ارزش هم در روش‌های اجرا و هم در حوزه‌های بکارگیری روز به روز در حال گسترش بوده و افق روشنی را برای این تکنیک ترسیم می‌کند. هدف از به کارگیری این متدلوژی، بررسی تحلیلی و سیستماتیک فرایند و محصول (خدمت) به‌گونه‌ای است که موجب کاهش هزینه‌ها و افزایش کارکرد و بازدهی شود. عملاً در استفاده از مهندسی ارزش، بخش عمده کاهش هزینه در عین حفظ سطح فعلی تحقق کارکرد (وضعیت موجود) اتفاق افتاده است، لیکن بهبود بیشتر، در حالتی اتفاق می‌افتد که علاوه بر کاهش هزینه، سطح تحقق کارکردها نیز افزایش یابند. این هدف در پروژه‌های بخش خدمات نسبت به صنعت بیشتر نمود دارد. در این مقاله بکارگیری تکنیک مهندسی ارزش در پروژه احیای باغ ونک (باغ ملی ایران) مورد بررسی قرار گرفته است. در حین مراحل بکارگیری این تکنیک، سابقه و تاریخچه، هویت و بافت ملی در حوزه باغ و بوستان مورد توجه قرار گرفته است و لذا این مطالعات و رجوع به منابع و پیشینه تاریخی خود عاملی مناسب در جهت یافتن راهکارهایی برای افزایش سطح تحقق کارکرد شده است. همچنین در کنار افزایش تحقق کارکرد به وسیله تولید ایده‌ها ( با استفاده از فاز خلاقیت مهندسی ارزش) کاهش هزینه حدود 30 درصد در طراحی اولیه پروژه صورت پذیرفته و در این زمینه نیز «رجوع به پیشینه تاریخی» و «توجه به کارکردهای ملی» مهمترین عامل در دستیابی به ایده‌ها در کاهش هزینه بوده است. لذا می‌توان تمرکز بر کارکردهای ملی و بومی را در حوزه خدمات شهری، عامل ایجاد بهبود بیشتر، به‌عنوان خروجی به کارگیری تکنیک مهندسی ارزش دانست.